Prikken en slikken
Denk nu niet, geachte lezers en lieve lezeresjes dan ik hier op de barricades ga dansen om een pleidooi te houden voor of tegen het gebruik van doping, nee hoor. Maar ik heb wel het genoegen gehad enkele dagen te verblijven in een instelling die meestal gesponsord wordt door de mutualiteiten en waar nogal wat geprikt en geslikt wordt.
Via een hele waslijst van onderzoeken en testen, waarbij enkel een vaginaal onderzoek om biologische en begrijpelijke redenen niet was aangekruist, en waarbij ik volledig werd doorgelicht en binnenste buiten gekeerd, belandde ik in het kabinet van de dokter.
De zeer geleerde eminente beroepsgenezer bestudeerde aandachtig en met een zeer bedenkelijk gezicht mijn foto’s, hij streek wetenschappelijk over de kin, een geste om zijn ereloon nog wat kracht bij te zetten en met de slag zag ik de hemelpoort reeds op een kier staan.
De mensen die mij iet of wat van dichterbij kennen weten uiteraard dat ik permanent in staat van genade ben, ik kon mij zelfs niet herinneren wanneer ik voor het laatst gezondigd had, doch het aanbod van rijstpap met gouden lepeltjes leek mij toch niet danig aanlokkelijk.
De eminentie keek mij strak in de ogen en ik zag meteen de hemelpoort nog verder opengaan.
“Meneer” zo zei hij “ik heb goed nieuws voor U en slecht nieuws”
“Beginnen we met het goede, hetgeen U naar hier bracht is perfect geneesbaar”
Was de dokter een dokteres geweest ik had haar onmiddellijk een klapzoen gegeven, doch klapzoenen geven aan mannelijke dokters ligt niet zo zeer in mijn aard zodat ik maar liever van die gedachte afstapte.
“En het slechte nieuws meneer, is dat U onmiddellijk uw pyjama moogt aantrekken, we maken zo dadelijk een kamer voor U klaar”
De dokter kon uiteraard niet weten dat dergelijk vestimentair onderdeel sedert mijn eerste huwelijksnacht niet meer tot mijn garde-robe behoort.
Vermoedelijk onder de invloed van vunzige romannetjes en obscure filmpjes ben ik altijd in de mening geweest dat een kliniek enkel bevolkt was met langbenige, blauwogige platinablonde verpleegsters, voorzien van een D-cup, met naveldiepe decolletés enkel gehuld in ultra korte mini-rokjes en hooguit een string tegen de koude, maar dat bleek toch enigszins anders. De lieve dametjes, lief waren ze wel, staken allemaal in een keurig hoogdichtgeknoopt wit broekpak, meestal een paar maatjes te groot, en niet in staat om ook maar enige vibratie in mijn gevoelsleven op te wekken.
Lang voor de eerste zonnestralen wekt de ochtendverpleegster U met een vrolijk “goeie morgen meneer” Ik dacht even dat zij mij nog een ochtendzoentje ging geven, doch dat ritueel is blijkbaar wegens een syndicale actie van het werkschema geschrapt.
“Even een klein prikje in de rechterarm, meneer is toch niet bang van een prikje?”
Het lieve wicht kon natuurlijk niet weten dat meneer als de dood is voor prikjes, maar ja meneer moet uiteraard de stoere jongen uithangen.
Met een zwierig gebaar, dat zelfs aan de elegantie grenst wordt eerst het zelfklevend bloedstelpend verbandje afgerukt, ja van afrukken hebben die dames wel kaas gegeten, zodat de tranen je in de ogen springen, maar ja meneer is een stoere knaap.
“Nog een prikje in de buik meneer en verder nog een prettige dag”
De nachtverpleegster, dat is een van de weinige dametjes die er in slagen om ’s nachts aan de kost te komen, komt even voor het slapengaan nog eens dartel de kamer binnengehuppeld.
“Nog een paar pilletjes slikken, meneer, en als ge mij vannacht nodig hebt, druk dan maar even op die rode knop, ik ben heel de nacht beschikbaar, daar zijn we voor”
Dagenlang heb ik er over gepiekerd wat zij daarmee bedoelde. Kon ze niet wat duidelijker zijn of heb ik mijn grote kans gemist?
Segroeg