Reeds geruime tijd speelde ik met de gedachte om met de fietsvrienden een uitstap te plannen naar bvb. de baai van de Somme. Op één van onze tochten had ik het erover en iedereen was metéén enthousiast over mijn voorstel. Ronny, Willy, José, Michel, Marnix, Ghislaine en ikzelf tekenden present. Françoise, de echtgenote van Ronny reed met de wagen met de bagage en achterop een fietsrek voor drie fietsen. Marnix is tenslotte ook met zijn wagen (ook met een fietsrek voor 3 fietsen) naar de baai gereden. Hij sukkelt al geruime tijd met een rugletsel en hij werd afgeraden om zo’n afstand per fiets af te leggen. In geval van nood (super slecht weer bvb) konden alle fietsen opgeladen worden. Gelukkig bleek dit niet nodig.

Ronny Cambier en ikzelf stippelden een route uit (zowel heen als terug) en in de wintermaanden zijn wij met de wagen op verkenning vertrokken. Na het aanbrengen van enkele wijzigingen legden wij het parcours definitief vast.

In Quend-plage vonden wij een hotelletje waar wij aan een democratische prijs twee nachten met ontbijt konden doorbrengen. Op 20 en 21 juni verblijven wij in het hotel. De tweede dag van ons verblijf reden wij naar Le Crotoy waar wij de baai in zijn volle glorie hebben kunnen bewonderen. Dank u Ronny voor het inéén steken van een heel mooi parcours van zo’n 55 km.

Het vertrek uit Veurne was gepland op maandagmorgen 20 juni. De weersverwachting was uiterst slecht en inderdaad…..op maandagmorgen 20 juni regende het pijpestelen. Ronny en ikzelf hebben zo’n beetje de leiding op ons genomen en op zondagavond hebben wij beslist een poging te ondernemen om alles een dag op te schuiven maw. het vertrek verschuift naar dinsdagmorgen. Nicole (echtg. van Michel Ryckeboer) is perfect tweetalig en zij heeft het hotel gecontacteerd en uitgelegd wat er aan de hand was. Gelukkig kon ons verblijf één dag verplaatst worden. Onze eerste stopplaats was voorzien in Mametz. Daar hadden wij met de waardin afgesproken om er rond de middag toe te komen om er onze boterhammen op te eten. Wij contacteerden haar en je raadt het al…………………. inderdaad, dinsdag is de sluitingsdag. Na wat getelefoneer vonden wij een camping waar wij ‘s middags terecht konden.

Op dinsdagmorgen 9u zijn wij dan vertrokken en na +/- 1 km moest de regenkledij aangetrokken worden. Zo’n 55 km hebben wij allerlei vlagen over ons heen gekregen. Na het middageten is het weer beginnen te beteren en de zon is er uiteindelijk doorgekomen; van geluk gesproken. In Quend-plage aangekomen kregen wij onze kamer toegewezen. Heel mooie, ruime kamers met alle mogelijke comfort. In de vooravond zijn we even tot aan het strand gewandeld en op de terugweg hebben wij iets gedronken op één van de terrasjes. Aan het hotel is een restaurant verbonden. Voor onze eerste avond hadden wij daar gereserveerd. Wij werden rijkelijk bediend en gemakshalve hebben wij meteen vastgelegd voor de volgende avond.

De tweede dag van ons verblijf kregen wij schitterend weer voorgeschoteld. Een uitstap naar Le Crotoy stond op het programma. Wij hebben het geluk gehad het spel van eb en vloed in de baai te kunnen aanschouwen. Onvoorstelbaar hoe snel die grote zandvlakte (zo ver het oog reikt niets dan zand) door het stijgende water overspoeld wordt. Op de terugweg kreeg ik (Norbert) af te rekenen met de zoveelste lekke band. Ik zag het even niet meer zitten en ik vroeg de collega’s om verder te fietsen. Ik contacteerde Marnix en die kwam mij met zijn wagen ophalen. Thuisgekomen heb ik al mijn lekke banden hersteld dit terwijl de rest een mooie wandeling maakte tot Fort Mahon en terug natuurlijk. ‘s Avonds trok de hemel dicht en om +/- 2u ‘s nachts is het onweer losgebroken. Bakken water vielen er uit de lucht en ik was ervan overtuigd dat wij met wagens huiswaarts zouden mogen terugkeren. Wij hadden besloten om het ontbijt om 8u te nemen zodat wij op een fatsoenlijk uur zouden kunnen vertrekken. Terwijl wij aan het eten waren regende het nog constant verder doch de buienradar voorspelde dat vanaf 9,30u de zon het van de regen zou overnemen. En inderdaad, om 9,30 zijn wij vertrokken en het weer werd alsmaar beter en beter. Onze middagstop van de terugreis was gereserveerd in Hucqueliers (goed gekend door diegenen die “ARDRES” ooit gereden hebben) en je raadt het nooit……….. inderdaad…..sluitingsdag. Gelukkig was de uitbaatster zo lief om speciaal voor ons haar zaak open te doen. Wij moesten aankloppen en langs de achterdeur werden wij binnengelaten.

Onze verdere terugtocht verliep vlekkeloos (geen enkele lekke band, ook niet voor Norbert !!) en in Watten aangekomen besloten wij nog een verfrissing tot ons te nemen. Via Wattenberg, Merckegem, Bollezeele reden wij via Rue de la Cloche huiswaarts. Op een bepaald ogenblik loopt deze straat vlak naast de Ijzer. Door de hevige regenval van de vorige nacht was de Ijzer op die plaats buiten zijn oevers getreden. Over een afstand van een paar honderd meter (schat ik) hebben wij door het water moeten rijden. Op het diepste punt reikte het water tot aan onze knieën. José en Michel doorliepen het water met hun fiets boven het hoofd. Dit werd door Ronny op de gevoelige plaat vastgelegd. Zonder verdere obstakels zijn wij in Veurne gearriveerd.

Het werd een plezierige tocht met een heel aangenaam gezelschap, zeker voor herhaling vatbaar.

Norbert.